ตอนนั้นเป็นสามวันก่อนถึงวันคริสต์มาส ฉันอายุ 12 ปี และน้องชายอีกสองคนของฉัน เดนนิสและจอห์น หรือที่รู้จักกันในชื่อเลกส์ อายุ 11 และ 10 ปี พ่อแม่ของเราทิ้งเราไว้กับพวกเขาขณะที่พวกเขาไปเยี่ยมแอนน์ พี่สาวของแม่ของฉันที่เวสต์นิวตัน ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงสามไมล์
เมื่อคืนก่อนหิมะตก ทำให้มีหิมะโปรยปรายลงมาบนสนามหญ้าของเพื่อนบ้านบนยอดเขาซูเตอร์สวิลล์ฮิลล์ หนา 1 นิ้ว ฉันจึงตัดสินใจออกไปสำรวจรอบๆ เนื่องจากไม่มีอะไรทำ ฉันจึงขึ้นไปที่ห้องใต้หลังคา มีห้องหนึ่งอยู่ด้านบนซึ่งปกติประตูจะล็อกอยู่
ฉันตัดสินใจเปิดประตู
ฉันเขย่าที่จับประตู แต่ประตูก็ไม่ขยับ อย่างไรก็ตาม ฉันพยายามเขย่าอีกครั้งโดยหมุนที่จับประตูแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออกกว้างราวกับภูเขาเวทมนตร์ในเทพนิยายของพี่น้องตระกูลกริมม์
ฉันเดินเข้าไปในห้องช้าๆ ข้างในมืดมาก พ่อแม่ของฉันใช้ห้องนี้เป็นห้องเก็บของ และมีกลิ่นอับ ในห้องมีโคมไฟดวงเดียวพร้อมสายห้อยจากหลอดไฟตรงกลางห้อง ฉันพบว่ามันเปิดไฟ
และฉันก็กรี๊ดด้วยความดีใจ
พี่ชายของฉันอยู่ชั้นล่างในห้องนั่งเล่นและพวกเขาได้ยินฉัน พวกเขาตกใจวิ่งไปที่บันไดและวิ่งขึ้นไปอย่างบ้าคลั่งเพื่อดูว่าอะไรที่ทำให้ฉันพอใจ
ห้องเต็มไปด้วยของขวัญ มีจักรยานสามคันและปืนอัดลมเดซี่สามกระบอก ถุงมือเบสบอล ลูกเบสบอล และไม้เบสบอล และกล่องของขวัญที่ห่ออย่างประณีตซึ่งมีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน
คริสต์มาสมาถึงเร็วกว่ากำหนดสามวัน
ด้วยมือที่สั่นเทา ฉันและพี่ชายเปิดกล่องของขวัญที่ห่อด้วยของขวัญ เราพบเสื้อเชิ้ต กางเกง แจ็คเก็ตในขนาดต่างๆ ฉันลองเสื้อตัวหนึ่ง มันพอดีตัวพอดี พี่ชายของฉันและฉันใส่เสื้อผ้าใหม่ จากนั้นเราค่อยๆ ย้ายจักรยานลงบันได เข็นมันผ่านบ้านและไปที่ระเบียงหน้าบ้านของเรา
พระอาทิตย์ออกมาแล้ว เป็นวันที่สวยงามมาก มีแสงแดดส่องประกายบนสนามหญ้าที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ เด็กๆ สองสามคนจากละแวกบ้านอยู่บนถนนหน้าบ้านของเรา พวกเขาเห็นเราขี่จักรยานคันใหม่แล้วก็วิ่งเข้ามาในสนามหญ้าของเรา
“เกิดอะไรขึ้น” แลร์รี ชอปป์กล่าว
ฉันยักไหล่ “เราเพิ่งเจอสิ่งนี้ ฉันเดาว่าซานต้าคงมาเร็ว”
ตลอดบ่ายวันนั้น เราฝึกขี่จักรยานไปรอบๆ ละแวกบ้าน หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็ชวนเพื่อนๆ ของเราไปขี่จักรยานด้วย จากนั้นเราก็หยิบปืนยิงผึ้งและเริ่มฝึก แบ่งปันของขวัญที่เราเพิ่งได้มากับเพื่อนๆ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นกษัตริย์ไมดาสที่เปิดเผยทรัพย์สมบัติของเขาต่อโลก
ประมาณ 4 โมงเย็น รถคันหนึ่งขับเข้ามาในทางเข้าบ้านของเรา เป็นพ่อแม่ของเรา แม่ของฉันระเบิดออกจากเบาะหน้ารถทันที
“เด็กๆ ทำอะไรกันอยู่ ไปเอาจักรยานพวกนั้นมาจากไหน” เธอถาม และเธอโกรธมาก ฉันบอกเธอได้
ฉันบอกเธอด้วยน้ำเสียงติดขัด และเธอบอกฉันอย่างเย็นชาว่าจักรยาน ปืนลม และเสื้อผ้าของเขาไม่ใช่ของเรา มันเป็นของเด็กคนอื่น แม่ไม่ได้ยิ้มในขณะที่เธอพูดโกหกหน้าด้านๆ ว่าพ่อแม่ของเด็กๆ ทิ้งของขวัญไว้กับเธอและพ่อจนถึงวันคริสต์มาส
แม่มองพ่อแล้วยักไหล่ ฉันคิดว่าตอนนี้เราคงต้องโทรเรียกตำรวจแล้ว เธอกล่าว “พวกเขาอาจจะจับคุณเพราะเอาของเล่นของคนอื่นไป” พ่อส่ายหัว หัวใจของฉันเต้นแรง คุกเหรอ? เดนนิสร้องไห้ออกมา ขาเหมือนจะหดเล็กลง
จักรยานและปืนลมกลับเข้าไปในห้องใต้หลังคา ฉันนั่งลงในห้องนั่งเล่นและรอให้ตำรวจมาถึง เวลา 22.00 น. ฉันยังคงรออยู่ แม่ปล่อยให้ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความหวาดกลัวจนถึงเที่ยงคืน ในที่สุดเธอก็บอกฉันว่าฉันเข้านอนได้แล้ว
พ่อแม่ของฉันเสียชีวิตแล้ว เราล้อเล่นกันเรื่องคริสต์มาสนั้นมาหลายปีแล้ว และแม่ไม่เคยขอโทษที่โกหกฉัน เธอพูดว่าฉันสมควรได้รับสิ่งนี้สำหรับสิ่งที่ฉันทำ และฉันก็ต้องเห็นด้วยกับเธอ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นหนึ่งในคริสต์มาสที่สุขสันต์ที่สุดในชีวิตของฉันก็ตาม
